Stel je voor: Terwijl de mensen van de garage druk bezig zijn met een spoedreparatie aan je versnellingsbak, zit jij met een dubbele espresso achter je laptop. Diep in een analyse van het CRM-systeem, de jaarcijfers en de planning voor de komende tijd. Op de achtergrond de playlist Roadtrip of the 70’s. Maar die hoor […]
Stel je voor:
Terwijl de mensen van de garage druk bezig zijn met een spoedreparatie aan je versnellingsbak, zit jij met een dubbele espresso achter je laptop. Diep in een analyse van het CRM-systeem, de jaarcijfers en de planning voor de komende tijd.
Op de achtergrond de playlist Roadtrip of the 70’s. Maar die hoor je niet, want jij bent in volle focus.
Half en half merk je op dat er een dame naast je komt zitten die ook haar laptop openklapt. Je begroet haar niet. Je werkt stug door.
Tot je ineens keihard niest. Zij schrikt op, en jij grapt: ‘Allergisch voor smeerolie blijkbaar.’
‘Niet de ideale werkplek dan, zo’n garage?’ reageert ze, ‘Hoewel jij geen probleem hebt met je te concentreren. Ik denk dat je niet had gemerkt als ík zo hard had geniest.’
En zo ontstaat een gesprek. De dame luistert aandachtig. Ze vraagt door op je antwoorden. Zonder dat je je uitgehoord voelt.
En voor je het weet vertel je waarom je zo gefocust bent. Dat je leidinggeven best ingewikkeld vindt. Hoe het tijdens overleggen soms alle kanten opgaat en dat keuzes moeilijk te maken zijn.
Dat jij vanuit je rol als leidinggevende probeert te snappen waarom het gaat zoals het gaat. Want het is niet goed genoeg. De resultaten blijven achter. Vandaar je diepe concentratie op de analyse van al die stukken: om een beetje grip te krijgen. Overigens zonder succes.
Hoe meer je vertelt, hoe meer je beseft wat er allemaal prima gaat en wat niet goed gaat en hoe alles met elkaar samenhangt.
Naarmate je verder in je verhaal komt bekruipt je het gevoel dat je nog één heel belangrijk puzzelstukje mist. Een gevoel dat steeds sterker wordt.
De dame kijkt je recht in de ogen aan. Het voelt als vijf minuten, het is waarschijnlijk maar één tel.
Dan neemt ze het woord. ‘Je vertelt van alles. Over waar je trots op bent, waar je je zorgen over maakt. Hoe druk het is en hoe druk jullie met elkaar zijn. Wat ik me nu vooral afvraag is: wie gaat er wakker van liggen als jullie er niet zijn? En wat gaan ze dan missen?’
Je eerste neiging is om meteen te antwoorden. Een vaag antwoord. Wat je oma vroeger ‘gewauwel’ noemde.
Want je weet het eigenlijk niet.
Maar haar blik blijft op jou gericht en dwingt je haast om je in stilte stil te staan bij deze vraag.
En dan ineens, kraakhelder en zonder twijfel, heb je het antwoord.
Het laatste puzzelstukje valt op z’n plek.
Je wéét wat jullie bestaansrecht is als organisatie, en hoe jullie als team daaraan bij te dragen hebben. En je ziet ook gelijk hoe dat anders is dan wat jullie nu doen.
Beduusd deel je je inzicht met de dame.
Ineens klinkt er een zware stem achter je: ‘Je kan weer rijden, hoor.’
Je staat op, zegt knullig gedag tegen de dame en stapt in je auto.
De rest van de dag loop je op wolken. Je bent helemaal vol van je inzicht, van dat laatste puzzelstukje. Wat zo’n spontaan gesprekje bij de garage toch niet kan opleveren!
Je mijmert verder: hoe reilt en zeilt het in het team als we dit bestaansrecht centraal gaan stellen in alles wat we doen? Je ziet het al helemaal voor je en kan niet wachten om ermee aan de slag te gaan.
Die avond, vlak voordat je in slaap valt, schrik je wakker. Je partner kijkt je verbaasd aan: ‘Wat is er?’
Met ogen als schoteltjes stamel je:
‘Ik weet helemaal niet hoe ik het voor elkaar moet krijgen…. Ik weet wel wat ik wil, en waarom, en waartoe. Maar hoe komen we daar?’
Je partner, bron van pragmatisme, reageert rustig als altijd: ‘Maar dat hoef je toch niet allemaal zelf te kunnen? Je kan ook iemand aanhaken die je daarmee helpt. Ik vraag morgen wel even in mijn netwerk. Truste, lieverd’.
Een week later hang je aan de lijn met Gewoon aan de slag.
Je vraagt ons of we je kunnen helpen om, samen met je team, focus te houden op waarvoor jullie aan de lat staan. Je scherp houden, zodat je je niet telkens laat afleiden door de waan van de dag of door brandjes. Op een andere manier werken en samenwerken. Natuurlijk kan dat. In kleine stappen gaan we samen aan de slag.
Voor je het weet is er een jaar voorbij en zit je weer bij de garage. Dit keer voor de bandenwissel.
Je klapt de laptop weer open, dit keer om het teamuitje voor te bereiden. Dat wil je een verrassing houden, dus geen pottenkijkers.
Het mag een feestje zijn dit jaar, want het team draait veel beter dan hiervoor. De resultaten zijn goed, soms zelfs al boven verwachting. Natuurlijk gaan er nog dingen mis, maar jullie weten ondertussen wat je dan moet doen om de boel weer ‘on track’ te krijgen.
Ook jij weet ondertussen hoe je leiding moet geven aan dit team, hoe je overzicht brengt, kaders stelt en telkens weer de verbinding legt met de bedoeling van de organisatie.
Je denkt nog vaak terug aan die bijzondere ontmoeting die je hier een jaar geleden had. Het beginpunt van het traject om de inzichten die toen praktisch te maken.
Zou toch wat zijn als je diezelfde dame hier nu weer treft…….
Lees ook het blog Nieuwe gewoontes aanleren? Het is net als fietsen – maar dan op een omgekeerde fiets.
