Context Opgavegericht werken (OGW), hoe doen we dat dan ook echt? Daar werken we samen met een van onze klanten aan. Een vraagstuk dat niet alleen de inhoud van het werk raakt, maar ook de manier van samenwerken. De zoektocht is vooral: hoe organiseer je dit, zonder gelijk in programma- of projectlogica te vervallen. En […]
Context
Opgavegericht werken (OGW), hoe doen we dat dan ook echt? Daar werken we samen met een van onze klanten aan. Een vraagstuk dat niet alleen de inhoud van het werk raakt, maar ook de manier van samenwerken.
De zoektocht is vooral: hoe organiseer je dit, zonder gelijk in programma- of projectlogica te vervallen. En dat is lastig. Want die weg kennen ze maar al te goed . Om die reden is er een interne opgavemanager. Aan haar om het opgavegericht werken en – denken vorm te geven in de organisatie. Passend bij de principes.
Daarnaast zijn er periodieke strategiesessies met het directieteam, waarin op de agenda staat wat OGW voor de organisatie betekent. Deze sessies worden natuurlijk goed voorbereid.
Als we de invite krijgen voor het eerstvolgende voorbereidingsoverleg, kijken we elkaar vragend aan:
‘Bij deze de invite voor het volgende OGW-overleg. Gastenlijst: 14 p’
Fractaal van het patroon
Op de lijst genodigden stonden naast de twee vaste leden van de DT-agenda commissie ook alle opgavemanagers, het hoofd communicatie en en paar DT-leden.
Maar als we het vraagstuk centraal zetten, passend bij de achterliggende gedachte van Opgavegericht werken, wie moeten er dan echt bij deze afspraak zijn?
Een DT-lid, de HR-manager, de opgave-manager ‘OGW’. En de begeleider. Punt.
Dat scheelt zes man. Vooraf input ophalen kan altijd. Achteraf delen ook.
Het oude patroon is ‘iedereen goed op de hoogte houden’, waarbij vooral naar de interne organisatie gekeken wordt, niet de opgave die op te lossen is.
Je ziet hier mooi waarom veranderen zo hardnekkig is. De oude patronen zijn er met een reden. In dit geval willen ze iedereen het gevoel geven van belang te zijn, maar ze willen ook zich indekken: dan kan niemand achteraf zeuren. Want dat gebeurt anders ook. En hoe ga je daar dan mee om? Daar moeten ze nog antwoorden op vinden.
Wat nog meer blijkt, als we onze verwondering delen, is dat de voornaamste reden toch wel is: ‘Zo doen we het eigenlijk altijd. Geen idee eigenlijk waarom.’
Lees ook: Het MT moet ook gewoon duidelijker zijn
Of bekijk de video: Kampvuurgesprekken | Zó krijg je iedereen echt aan boord – zonder te vervallen in slappe compromissen