Context We zijn aan de slag bij een organisatie in het sociaal domein. Een omgeving waar in heel Nederland de afgelopen jaren de nodige veranderingen hebben plaatsgevonden, waarvan de meeste uit nood zijn geboren. Ook hier. Bezuinigingen, reorganisatie, werken met zelfsturende teams en noem het maar op. In de tussentijd heeft iedereen zich het vuur […]
Context
We zijn aan de slag bij een organisatie in het sociaal domein. Een omgeving waar in heel Nederland de afgelopen jaren de nodige veranderingen hebben plaatsgevonden, waarvan de meeste uit nood zijn geboren. Ook hier. Bezuinigingen, reorganisatie, werken met zelfsturende teams en noem het maar op.
In de tussentijd heeft iedereen zich het vuur uit de sloffen gewerkt om de cliënten zo goed mogelijk te blijven helpen. Doordat ineens niet meer alles kon, zijn veel creatieve oplossingen bedacht voor de verschillende cliënten. De onderlinge samenhang is alleen ver te zoeken geraakt. Iedereen heeft zo z’n eigen manieren om met schaarste om te gaan. Waar op de ene plek vol is ingezet op zelfredzaamheid, is elders gezocht naar manieren om het sociale netwerk te activeren en goed te blijven monitoren. Wordt op moment A steeds vaker ‘nee’ gezegd op taken die niet in de kern van het werk vallen, en op moment B creatief gewerkt aan hoe cliënten ook elkaar kunnen ondersteunen.
Zowel cliënten als medewerkers én management zijn het overzicht kwijt. Met als zorg dat de kansen op serieuze fouten toeneemt.
En dus gaan wij precies daar mee aan de slag. We werken met verschillende groepen, soms meerdere sessies op een dag en hiervoor hebben we diverse ruimtes nodig.
Tijd is een schaars goed, dus time management is meer dan ooit nodig. En dus kijken we regelmatig op een klok die in elke ruimte hangt. Maar die geven zelden de juiste tijd aan.
Als we daar een keer iets over opmerken, reageert een van de medewerkers:
‘Dat klopt. Alle klokken in deze organisatie staan op een andere tijd.’
Fractaal van het patroon
De klokken in deze organisatie laten feilloos de staat van ‘alignment’ in de organisatie zien. Iedereen rent hier keihard, maar wel allemaal op hun eigen manier, op hun eigen tempo.
De uitdrukking: ‘we moeten even de klokken gelijk zetten’ is hier zowel letterlijk als figuurlijk aan de orde. Op sommige plekken staan de klokken zelfs stil.
Het traject waar we aan werken is ook precies daarop gericht: zorgen voor onderlinge afstemming en weer in lijn krijgen van de activiteiten. Om daarmee een hoop langs elkaar heen werken te vermijden.
We beginnen met maar eens letterlijk de klokken gelijk te laten zetten. Ruimte voor ruimte, met een centraal ijkpunt in de aankomsthal.
En die metafoor trekken we vervolgens uiteraard door naar het op elkaar afstemmen van de werkzaamheden. Ook daar om te beginnen met een centraal ijkpunt: waar willen we als organisatie de komende jaren naartoe ontwikkelen?
Want pas dan kunnen we echt de klokken gelijkzetten.
Lees ook het fractaaltje: ‘Ik haak online aan hoor, dat past beter in mijn agenda’