Het bestuur van twaalf openbare basisscholen wil meer eenheid in pedagogisch en didactisch handelen. Het lerarentekort is groot, en met meer eenheid kan er dan makkelijker worden gewisseld tussen de scholen als er ergens een gat valt. Het belangrijkst is misschien wel dat dit idee het stokpaardje van de bestuurder is. Dus gaat het gewoon […]
Het bestuur van twaalf openbare basisscholen wil meer eenheid in pedagogisch en didactisch handelen. Het lerarentekort is groot, en met meer eenheid kan er dan makkelijker worden gewisseld tussen de scholen als er ergens een gat valt.
Het belangrijkst is misschien wel dat dit idee het stokpaardje van de bestuurder is. Dus gaat het gewoon gebeuren. In het WIS (Wandelgangen Informatie Systeem) wordt er behoorlijk over gemopperd.
Maar nooit hardop – tegen de bestuurder.
De bestuurder snapt ook wel dat dit een proces is, waar je stapsgewijs naartoe moet werken. Om die reden is er een overkoepelende strategie waar alle directeuren aan hebben meegeschreven. Nu zijn ze in de fase van het vertalen van die strategie naar uitvoeringsplannen.
Elke directeur presenteert vandaag het plan om te zorgen dat hun school gaat werken op een manier die past bij de nieuwe strategie. De eerste directeur die opstaat heeft alles in een infographic verwerkt, waarin hij laat zien hoe hij het proces ziet. Eén slide – als praatplaatje.
De bestuurder reageert als eerste, met een schampere lach in haar stem:
‘Ja, op deze slide staat natuurlijk alleen maar diarree.‘
Fractaal van het patroon
Deze bestuurder laat op meerdere manieren zien dat zij de baas is. Daarmee claimt ze het recht op een oordeel, ook met gestrekt been. Zij had duidelijk iets anders verwacht dan wat ze te zien krijgt. Ze verwachtte een stappenplan, budget, tijdlijn. En op de slide staat een procesbeschrijving.
De kloof tussen zijn verwachting en de realiteit irriteert zo, dat ze er hard en respectloos op reageert.
Ze neemt deze ruimte, die ook mogelijk wordt gemaakt doordat de directeuren haar dat geven. Zij stellen geen grens, spreken niet aan en bewegen mee met wat ze wil. Later wordt deze uitspraak een running joke tussen de directeuren. Uiteraard alleen in het WIS – ondergronds dus.
Intussen heeft de bestuurder geen idee wat de impact is van haar gedrag. Introspectie is nu eenmaal niet haar kernkwaliteit- en niemand durft haar feedback te geven. Zolang er geen spiegel komt, zowel naar de bestuurder als de directeuren, kan dit in stand blijven. Met alle gevolgen van dien.
En dus….?
Er zijn twee hoofdopties:
Optie één: het blijft my way or the highway. De bestuurder blijft bij haar stijl van leidinggeven, de directeuren bij hun stijl van volgen. Dit keer gaat het over het plan voor meer uniformiteit, een andere keer kan het gaan over wel of niet een brede school worden, of het plein-beleid. De dynamiek blijft dan hetzelfde, ongeacht de inhoud.
De andere opties is wat radicaler: ergens komt er een spiegel, feedback, op het gedrag van de bestuurder. Dat kan een Dappere Directeur zijn of iemand die net wat verder weg staat zoals een MR-lid. Of misschien door iets wat in het privé-leven van de bestuurder de boel op zijn kop zet.
In dit geval was het gelukkig een gevalletje Dappere Directeur. Zij is in gesprek gegaan, één-op-één, om te delen wat haar dwars zit. Ze was een jonge, zeer talentvolle directeur. Eentje die de bestuurder wel zag zitten als haar opvolger. Die moest dus binnenboord blijven.
Als team zijn ze hierna aan de slag gegaan met hoe zij beter onderling kunnen samenwerken. En hoe ze het WIS konden vervangen door een GIS: Gedeelde Informatie Systeem.
Lees ook het fractaaltje: ‘Ja lekker dan. Je mag er toch van uitgaan dat ze dat afgestemd hebben!’ of lees het blog: Over de leidinggevende die best goed kon leidinggeven | Alleen niet aan een verandering
